آنچه به نام شهر زیرزمینی «اویی» معروف شده است، ساختارهای متراکم، پیچیده و گسترده‌ای چون دالان‌های باریک تودرتو و اتاق‌هایی با ابعاد کوچک است. مجموعه اویی در زیر بافت شهر شکل گرفته و تا سطح کنونی شهر نیز گسترده شده است. عمق شهر اویی را بین چهار تا ۱۶ متر تخمین زده‌اند. وسعت آن نیز به‌قول اهالی منطقه، تا بیرون از حصار تاریخی شهر گسترش یافته و چهار کیلومتر تخمین زده شده است. این مجموعه را به‌صورت دست‌کند زیر بافت شهر نوشآباد به‌صورت مجموعه‌ای از اتاق‌ها، راهروها، چاه‌ها و کانال‌های متعددی در سه طبقه ایجاد کرده‌اند. بر دیواره‌های این شهر، آثار برخورد لبه شیء تیز دیده می‌شود. با توجه به سختی جنس زمین این منطقه، باستان‌شناسان این فرضیه را مطرح کرده‌اند که وسایل استفاده‌شده در حفاری، باید از جنسی شبیه الماس برخوردار بوده باشند.
طبقه اول در حقیقت کوره‌راه‌ها و دالان‌هایی بوده است که برای گمراه کردن تعقیب‌کنندگان احتمالی به‌کار می‌رفتند. طبقه دوم و سوم محل پناه گرفتن و زندگی در مواقع خطر و ذخیره آذوقه بوده است. ورودی‌‌های متعددی برای شهر زیرین شناسایی شده که بسیاری از آنان توسط سیلاب سال‌های دور مسدود شده‌اند. شهر دارای راه‌روهای پیچ در پیچ، اتاق‌های کوچک و بزرگ، تله‌های پدافندی و دفاعی بوده است که گویا در هنگام هجوم دشمن استفاده می‌شده‌اند. وسعت این شهر به‌دلیل ارتباط بین محلات آن و حفاظت از جان و مال مردم در مواقع ناامنی، زیاد بوده و در دو سطح افقی و عمودی گسترش یافته است. این معماری دست‌کم در شهر نوشآباد با واژه «اویی» نامیده می‌شود. به‌جز ورودی، ارتفاع تمام قسمت‌های اویی به قد طبیعی یک انسان بین ۱۷۰ تا ۱۸۰ سانتی‌متر است. بر سطح دیوارها و در فواصل اندک، جای پیه‌سوز به چشم می‌خورد.
در بعضی قسمت‌ها نیز دیوار سکوهای کوتاهی جهت نشستن ایجاد شده است که در بعضی از اتاق ها تبدیل به طاقچه جهت قرار دادن اشیا می‌شود. ورودی شهر زیرزمینی نوشآباد، راهرویی باریک به‌اندازه یک نفر است. هنگام ورود به شهر، بوی خاک مرطوب به مشام می‌رسد. دالان‌های تنگ با ارتفاعی کمتر از یک انسان ایستاده، فرد را به بخش‌های داخلی شهر می‌رساند.
چاه‌های عمودی نقش راه‌های ارتباطی طبقات را ایفا می‌کنند و چاه‌های به‌شکل U برای تهویه هوا بوده است. از خانه‌های مردم و مراکز اجتماعی چون حمام و مسجد و نیز قلعه کنار شهر به اینجا راه داشته است. فضاهای در نظر گرفته شده برای شهر در حد فضاهای ضروری است و سیستم تهویه آن بر اساس اختلاف فشار هوا با سطح زمین کار می‌کند که گردش و تصفیه هوا برای تنفس در آن را امکان‌پذیر می‌سازد. حجره‌های کوچک به ابعاد دو متر در دو متر، سرویس‌های بهداشتی ابتدایی، فضاهای پناهگاهی، تونل‌های ارتباطی و تهویه هوا و چاه‌های آب از جمله فضاهای این شهر زیرزمینی است.
عمده کارشناسان هسته اولیه شهر را متعلق به دوره ساسانی می‌دانند؛ بااین‌حال آنچه مشخص است، شهر زیرزمینی نوشآباد در دوره‌های مختلفی محل سکونت اقوام و مردم بود. گفته می‌شود که در زمان حملات مغولان، از این شهر برای امنیت مردمان استفاده می‌شد. بسیاری از جزییات شهر در اثر سیلاب و گذشت زمان از بین رفته است؛ ولی سفالینه‌هایی پیدا شده که به ۱۸۰۰ سال پیش و به عصر ساسانیان بر‌می‌گردد. همچنین آثاری از دوره صفویه تا عصر قاجار نیز به‌چشم می‌خورد.